Wydarzenia

W dobie zmian klimatycznych architektura rozumiana jako produkcja kolejnych kubatur przestaje mieć sens. Budowanie jako generowanie kolejnych narzędzi spekulacji jest pozbawione etyki zarówno w wymiarze społecznym jak i ekologicznym. Jak w tym układzie zdefiniować na nowo rolę architekta i architektki? Jak w architekturze może wyglądać postulowany postwzrost? Na ile kryzysy są akceleratorami tego typu zmian?

Chcemy przyjrzeć się przekształceniom funkcji istniejących budynków, również tym przekształcanymi ad-hoc w ostatnim czasie w odpowiedzi na kryzys uchodźczy. Jakie budynki są łatwo adaptowalne, a które trudniej? Czego potrzebujemy, żeby nową normalnością stało się wykorzystywanie materiałów z rozbiórki? Czy ponowne używane wpisuje się w witruwiańską triadę? Jakie wyzwania dla każdej strony procesu inwestycyjnego kryje za sobą postulat RE-USE?

W 2019 roku na Triennale Architektury w Oslo sformułowano dziesięć postulatów dla architektury postwzrostu (ang. degrowth). Aż cztery z nich dotyczyły materiałów, z których budujemy. Obecnie renowacja starego jest mniej opłacalna niż rozbiórka i budowa od nowa. Czy architektoniczny recykling może być czymś więcej koniecznością w obliczu braku dostępu do materiałów lub drogą ekstrawagancją?